Η εγκληματολογία του πρώιμου 20ου αιώνα μπορεί εύκολα να ταυτιστεί με την «εγκληματολογία των πόλεων». Πολύ γρήγορα το έγκλημα στις πόλεις και η μελέτη του διαχωρίστηκε από το έγκλημα στις μη αστικές περιοχές, καθώς το αστικό περιβάλλον θεωρήθηκε «εγκληματογόνο». Εφόσον παρείχε συνθήκες ικανές από μόνες τους να παράγουν έγκλημα, όπως η ευκαιρία, η σύγκρουση και η ύπαρξη συνόλων υποκουλτούρας. Πολλοί Ευρωπαίοι κοινωνιολόγοι όπως οι Max Weber (1958), Durkheim (1897), F. Tönnies (1887) ασχολήθηκαν με τη μετάβαση των κοινωνιών από αγροτικές σε βιομηχανικές και αστικές, που αναπόφευκτα αποτέλεσαν εστίες όχι μόνο εγκλήματος γενικά αλλά και νέων τύπων εγκλήματος. Ομοίως και οι Αμερικάνοι κοινωνιολόγοι και ειδικά της Σχολής του Σικάγο τη δεκαετία του 1920 επικεντρώθηκαν στα χαρακτηριστικά του εγκλήματος των πόλεων ως απόρροια αυτών. Αρχικά ακολουθώντας τη θεωρία ότι συγκεκριμένες υποομάδες (π.χ. μεταναστών) προκαλούσαν το έγκλημα για να καταλήξουν στην ίδια παθολογία της αστικής ζωής, αποσυνδέοντας το έγκλημα από τις εθνοτικές υποομάδες και αποδίδοντάς το στη φύση της αστικής οικονομίας. Οι κύριες θεωρίες που εξακολουθούν ως σήμερα να χρησιμοποιούνται για τη μελέτη του αστικού εγκλήματος είναι η κοινωνική αναδιοργάνωση, η υποκουλτούρα και οι θεωρίες σύγκρουσης.
