Είναι Αύγουστος του 1953. Τα ραδιόφωνα παίζουν Perry Como και How much is that puppy in the window της Patty Page. Το πιο πιθανό, βέβαια, είναι πως την Τετάρτη 5 Αυγούστου, στο Μικρό Καβούρι της Βουλιαγμένης, στα παραθαλάσσια κεντράκια που σφύζουν από ζωή, οι θαμώνες ακούνε Στέλλα Χασκίλ, Τάκη Μπίνη και Μαρίκα Νίνου. Δεκάδες ζευγάρια απολαμβάνουν τη θαλασσινή αύρα και μικρές βάρκες πηγαινοέρχονται στην απέναντι ακτή του Λαιμού Βουλιαγμένης. Την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα όμως έρχονται να διαταράξουν τέσσερις πυροβολισμοί. Η μία σφαίρα σκοτώνει ακαριαία τον 35χρονο δημόσιο υπάλληλο Θεόδωρο Δέγλερη, μία εξοστρακίζεται και οι άλλες δύο τραυματίζουν την 24χρονη σύντροφό του, Σοφία Μαναβάκη, η οποία και καλεί σε βοήθεια. Καθώς στην περιοχή επικρατεί πανικός, το πτώμα του άντρα και την τραυματισμένη κοπέλα πλησιάζει ένας νεαρός ο οποίος προσφέρεται να βοηθήσει. Υποδυόμενος ότι παίρνει το σφυγμό του θύματος, του αποσπά το ρολόι και αφού διαβεβαιώνει την κοπέλα πως ο Δέγλερης ζει, της κλέβει την τσάντα και απομακρύνεται.
Μέσα στις επόμενες μέρες το μυστήριο της δολοφονίας μεγαλώνει. Γίνονται προσαγωγές υπόπτων και σεσημασμένων κακοποιών χωρίς αποτέλεσμα. Η Σοφία Μαναβάκη δίνει καταθέσεις χωρίς όμως να μπορεί να δώσει ακριβή περιγραφή του δράστη, λόγω του σκοταδιού που επικρατούσε στο σημείο. Τις επόμενες μέρες, ο Τύπος θα στρέψει υποψίες στο ίδιο το επιζών θύμα με τίτλους όπως: «Έχει μυστικόν η Μαναβάκη;» (Η Απογευματινή, 7/8/1953), «Η Μαναβάκη γνωρίζει αλλά δεν θέλει να αποκαλύψει τον δράστη του διπλού εγκλήματος εν Βουλιαγμένη;» (Η Καθημερινή, 8/8/1953). Από το αρχείο ανασύρονται παλιότερες υποθέσεις που έλαβαν χώρα στην περιοχή. Το φως ξαναβλέπουν και παλιότερες δολοφονίες. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους στο σημείο δέχτηκαν επίθεση από άγνωστο με χειροβομβίδα οι Μιχάλης Καλλίτσης και Ελισσάβετ Καπρή, με αποτέλεσμα να τραυματιστούν ελαφρά, ενώ την 11η Φεβρουαρίου του 1952 στην ίδια περιοχή τραυματίστηκε θανάσιμα ο 23χρονος φοιτητής Φώτης Προβελέγκιος από επίθεση με πέτρα στον κρόταφο. Ο Τύπος μιλάει πια επίσημα για τον «Δράκο της Βουλιαγμένης». Τότε ήταν που ένας… έτερος Δράκος, ο αστυνομικός συντάκτης της εφημερίδας «Ακρόπολις», αποφασίζει να ζητήσει τη βοήθεια της Ελένης Κικίδου, του «Βενιαμίν» της Ελληνικής Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών, όπως χαρακτήριζε ο ίδιος ο Άγγελος Τανάγρας τη μικρότερη μαθήτριά του. Η Ελένη Κικίδου αρχικά αρνείται, αλλά πείθεται εν τέλει να μεταβεί στον τόπο του εγκλήματος.
Στις 19 Αυγούστου του 1953 η εφημερίδα ΑΚΡΟΠΟΛΙΣ κυκλοφορεί με πρωτοσέλιδο τίτλο: «Το μέντιουμ Ελένη Κικίδου, χθες την 10ην νυχτερινήν εις τον Μικρό Καβούρι όπου εδολοφονήθη ο Δέγλερης, απεκάλυψε τον Δράκο της Βουλιαγμένης, με τη βοήθειαν της διοράσεως προς αποκάλυψη του δολοφόνου.» Η εφημερίδα κατέγραφε λεπτομερώς την περιγραφή της Ελένης Κικίδου.
Πράγματι η έρευνα που πυροδοτούν τα στοιχεία που αποκαλύπτει η Ελένη Κικίδου, αποδίδει. Άνθρωποι που σύχναζαν στην περιοχή αναγνωρίζουν από τις περιγραφές τον 25χρονο Μιχάλη Στεφανόπουλο που είχε απολυθεί πρόσφατα από το 25ο Σύνταγμα Πεζικού και πράγματι έφερε τα χαρακτηριστικά που περιέγραψε η Ελένη Κικίδου με βασικό τα δόντια και μια ουλή στο λαιμό από παλιότερη οδοντιατρική εγχείριση.
Στις 2 Σεπτεμβρίου ο δράστης συλλαμβάνεται στο σπίτι του επί της οδού Νικηφόρου Ουρανού 17 στο Λυκαβηττό. Αρχικά αρνείται τις κατηγορίες αλλά τελικά ομολογεί.
Στις 10 Αυγούστου του 1954 «εις την θέσιν Τούρλος της Αιγίνης εξετελέσθησαν ο Μιχάλης Στεφανόπουλος, γνωστός ως Δράκος της Βουλιαγμένης […] Κατά την ώρα της εκτελέσεως εζήτησε να του δέσουν τους οφθαλμούς και να του λύσουν τας χείρας» (Η Απογευματινή, 10/8/1954). Ο Μιχάλης Στεφανόπουλος καταδικάστηκε σε θάνατο για τη δολοφονία του Θ. Δέγλερη και για την απόπειρα ανθρωποκτονίας κατά των Σ. Μαναβάκη, Μ. Καλλίτση και Ε. Καπρή. Χρόνια αργότερα ο συνήγορος υπεράσπισης Δ. Πουλέας θα χαρακτήριζε τον άλλοτε πελάτη του «ψυχοπαθητικό άτομο, αλλά όχι ψυχασθενή», ηδονοβλεψία λόγω ανύπαρκτης σεξουαλικής ζωής, οφειλόμενη σε υποσπαδίαση, μια πάθηση που τον ανάγκαζε να ουρεί καθιστός.
Εκείνο τον Αύγουστο, στον νέο κόσμο, που αν ήξερε την ιστορία του Δράκου της Βουλιαγμένης και της ωραίας Ελένης Κικίδου θα την είχε κάνει ταινία, τα ραδιόφωνα παίζανε πάλι Perry Commo και Kitty Kalen και The Crew Cats. Στην Αίγινα όμως τα ραδιόφωνα θα παίζανε Τσιτσάνη και Καίτη Γκρέυ.
