Είναι φθινόπωρο του 1995. Τα ραδιόφωνα παίζουν Simply Red, Coolio και Pulp. Τα κορίτσια στους δρόμους της Αθήνας φοράνε chunky heels, φλοράλ φορέματα και κοντές φούστες σε σχήμα Α. Τα θέατρα παίζουν Κολτές, Πιραντέλλο, Αναγνωστάκη. Στο Εθνικό θέατρο ανεβαίνει το Παραμύθι χωρίς Όνομα του Καμπανέλη σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκη. Λίγους δρόμους πιο κάτω, που τα φώτα λιγοστεύουν, τα κορίτσια φοράνε εξίσου κοντές φούστες και ψηλά τακούνια, πιο λεπτά. Στα ραδιόφωνα των αυτοκινήτων που σταματούν μπροστά τους να διαπραγματευτούν την τιμή τους, παίζει Καρρά, Διονυσίου και Πίτσα Παπαδοπούλου. Τα κορίτσια όμως πλησιάζουν διστακτικά, καθώς οι πιάτσες των ιερόδουλων έχουν αναστατωθεί από την είδηση που κυριαρχεί από τον Οκτώβριο του 1995 στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.
Στην εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας, στο ύψος των διοδίων της Τραγάνας, εντοπίστηκε το πτώμα της 29χρονης ιερόδουλης Ελένης Παναγιωτοπούλου. Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή, ο δολοφόνος, αφού στραγγάλισε το θύμα, της αφαίρεσε τα εντόσθια, της έκοψε τις θηλές του στήθους κι εν τέλει τεμάχισε το πτώμα. Καθώς οι έρευνες απέβαιναν άκαρπες και ο τρόμος είχε διαταράξει τις νύχτες στις πιάτσες του πληρωμένου σεξ της Αθήνας, τα Χριστούγεννα του ίδιου χρόνου φέρνουν άλλη μια μακάβρια ανακάλυψη και αυτή τη φορά στο κέντρο σχεδόν της πόλης. Περαστικοί ανακαλύπτουν σε ένα στενό του Βοτανικού ακόμη ένα πτώμα εκδιδόμενης γυναίκας. Αν και εμφανώς λιγότερο κακοποιημένο από την άτυχη Ελένη Παναγιωτοπούλου, το σώμα του θύματος, της 26χρονης Αθηνάς Λαζάρου, οδηγεί τις αρχές στο συμπέρασμα πως εν προκειμένω έχουν να κάνουν με έναν κατά συρροή δολοφόνο μια που αναγνωρίζουν το modus operandi του προηγούμενου φόνου. Κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων αποδείχτηκε πως ο δράστης είχε αποπειραθεί να στραγγαλίσει και άλλες εκδιδόμενες γυναίκες, και εν τέλει θα ήταν οι μαρτυρίες τους και ειδικά αυτή της Βρετανής Ανν Χάνσον που θα οδηγούσαν στον εντοπισμό και τη σύλληψή του. Σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο δράστης χρησιμοποιούσε ένα λευκό βαν μάρκας Volkswagen στο οποίο είχε τοποθετήσει ένα στρώμα, όπου και απομόνωνε αρχικά τα θύματά του με σκοπό να αγοράσει τις υπηρεσίες τους. Σύμφωνα με την Ανν Χάνσον, ο δράστης τύλιξε στο λαιμό της ένα σκοινί και ενώ επιχειρούσε να τη στραγγαλίσει, της είπε: «Όλες οι πουτάνες πρέπει να πεθάνουν». Εκείνη προσπαθώντας να σώσει τη ζωή της, του είπε πως η ίδια δεν ήταν εκδιδόμενη αλλά είχε αναγκαστεί να κάνει προσωρινά αυτή τη δουλειά για να συγκεντρώσει τα χρήματα που χρειαζόταν για να επιστρέψει στην πατρίδα της. Τότε ο δράστης της «χάρισε» τη ζωή και μάλιστα την επέστρεψε στην πιάτσα της Σόλωνος από όπου την πήρε και της είπε να προσέχει.
Εδώ γίνεται πλέον σαφές ότι ο δράστης έχει στοχοποιήσει αποκλειστικά εκδιδόμενες γυναίκες και γίνεται σαφές πως αυτό δεν οφείλεται στην «προσβασιμότητα» σε αυτές. Χάρη στις μαρτυρίες των διασωθέντων γυναικών και μετά από παρακολούθηση ο δράστης συλλαμβάνεται στις 21 Ιανουαρίου του 1996 και εκτός από τα συντριπτικά στοιχεία, οι αρχές αποσπούν και την ομολογία του. Πρόκειται για τον 22χρονο Αντώνη Δαγκλή.
Γεννήθηκε το 1974 στην Κοκκινιά, σε μια οικογένεια όπου κυριάρχησαν τα οικονομικά προβλήματα και η βία του πατέρα-δυνάστη. Ως εδώ δυστυχώς βλέπουμε τα απόλυτα κλισέ της σκοτεινής πλευράς της ελληνικής κοινωνίας της εποχής που ομολογουμένως δεν έχουν αλλάξει εντυπωσιακά από τότε. Ο πατέρας αποβιώνει το 1986 αφήνοντας χρέη και τη μητέρα όπως και τον ίδιο τον Δαγκλή σε κατεπείγουσα ανάγκη να ανταπεξέλθουν οικονομικά. Η μητέρα εργάζεται σε κακόφημο μπαρ και ο ίδιος ο Αντώνης Δαγκλής εγκαταλείπει το σχολείο και εργάζεται σαν οδηγός (!) σε ιδιωτική εταιρεία. Το επάγγελμα και ο βίος της μητέρας του είναι αυτά που θεωρητικά γέννησαν στον έφηβο Δαγκλή το μίσος για τις εκδιδόμενες γυναίκες. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί πως νωρίτερα από τη γνωστή του δράση, ο Δαγκλής διατηρούσε ερωτική σχέση με μια κοπέλα την οποία την οποία επίσης επιχείρησε να στραγγαλίσει και παραμένει άγνωστο αν υπήρξε σχετική καταγγελία. Ακόμη όμως κι αν είχε υπάρξει, η έλλειψη δομών πρόνοιας και πρόληψης εγκλήματος δεν θα βοηθούσε στην αποτροπή της πορείας που ακολούθησε. Εκτός από τις δύο ειδεχθείς ανθρωποκτονίες για τις οποίες συνελήφθη, ο Δαγκλής ομολόγησε και μια τρίτη, η υπόθεση της οποίας δεν τεκμηριώθηκε ποτέ, καθώς το θύμα τεμαχίστηκε και τα μέλη του διασκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη της Αθήνας.
Στις μαρτυρίες των γυναικών που τελικά επέζησαν και οι οποίες οδήγησαν στη σύλληψη του, συναντάμε ένα αντιφατικό σε σχέση με το σύνηθες m. o. στοιχείο, που παρουσιάζει κατά τη γνώμη μας εξαιρετικό ενδιαφέρον. Σε κάθε περίπτωση που το θύμα διέφευγε τον κίνδυνο του θανάτου, ο Δαγκλής λήστευε τις εισπράξεις του σαν να αποζημιωνόταν ή να τιμωρούσε τουλάχιστον έτσι το θύμα του, μια που οι περιπτώσεις επιζησάντων είναι μάλλον αρκετές, καμία δεν έφευγε με τις εισπράξεις της, κι επιπλέον θα ήταν λίγο απίθανο να κατάφεραν να υπερτερήσουν σε σωματική ρώμη αυτήν ενός νεότατου, υγιή άντρα οπλισμένου με μίσος.
Η δίκη του Δαγκλή ξεκίνησε στις 15 Ιανουαρίου του 1997 στο Μικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο Αθηνών, με τον Δαγκλή να έχει αυτοτραυματιστεί στο πόδι την ίδια μέρα. Όπως ήταν αναμενόμενο η υπερασπιστική γραμμή βασίστηκε στα ψυχολογικά προβλήματα, συνέπεια του παιδικού του τραύματος, χωρίς όμως να του αποδοθεί το ακαταλόγιστο. Σύμφωνα με τον ψυχίατρο Χρ. Βούρδα που κατέθεσε στη δίκη ως εμπειρογνώμονας, ο Δαγκλής ισχυριζόταν πως έπασχε από ψυχική νόσο και ζητούσε βοήθεια. Ωστόσο νομικά η σεξουαλική διαστροφή που του αναγνωρίστηκε δεν συνιστά νοσηρή διαταραχή των πνευματικών λειτουργιών. Ο κύριος Βούρδας τόνισε και την έλλειψη κάθε δείγματος συντριβής από τον κατηγορούμενο. Τον Ιανουάριο του 1997 ο Δαγκλής κρίθηκε ένοχος για τρεις ανθρωποκτονίες, οκτώ απόπειρες ανθρωποκτονίας, δέκα ληστείες, έναν βιασμό, δύο απόπειρες ληστείας, παράνομη οπλοφορία, οπλοχρησία και προσβολή μνήμης τεθνεώτος και καταδικάστηκε σε 13 φορές ισόβια κάθειρξη και 25 χρόνια πρόσκαιρη κάθειρξη. Στις 2 Αυγούστου 1997 αυτοκτόνησε στο κελί του διαλέγοντας για τον εαυτό του τον ίδιο θάνατο που επεφύλαξε στα θύματά του, την ασφυξία, αυτοκτονώντας δι’ απαγχονισμού. Η αυτοκτονία του δεν συνάδει με την έλλειψη συντριβής και μεταμέλειας που επέδειξε στη δίκη του κατά τη διάρκεια της οποίας δήλωνε πως μισούσε τις ιερόδουλες και κατ’ επέκτασιν τα θύματά του και «ακόμη τις μισώ». Τα αίτια λοιπόν της αυτοκτονίας του πρέπει να αναζητηθούν αλλού. Σύμφωνα με τον καθηγητή εγκληματολογίας Ν. Κουράκη σε περιπτώσεις σαν του Δαγκλή «πολύ συχνά εμφανίζονται αυτοκτονικές τάσεις, ιδίως μάλιστα όταν κρατούμενοι πλέον στη φυλακή αντιλαμβάνονται ότι η συσσωρευμένη βία που εμπερικλείουν μέσα τους δεν μπορεί να εκτονωθεί με κατεύθυνση τους άλλους». Στη συνήθη πια εξίσωση πολύκροτου εγκλήματος και ποπ κουλτούρας, η υπόθεση του Αντώνη Δαγκλή έγινε επεισόδιο και στις δύο εμβληματικές τηλεοπτικές σειρές ανάλογου περιεχομένου, στην 10η εντολή και στον Κόκκινο κύκλο.
Κατά τη γνώμη μας όμως, δύο είναι τα σημεία της υπόθεσης όπου θα έπρεπε να σταθούμε. Το πρώτο είναι ότι πριν την πραγματοποίηση των αποτρόπαιων εγκλημάτων του ο Αντώνης Δαγκλής είχε ήδη περάσει από το σύστημα σωφρονισμού. Στα δεκαέξι του χρόνια συνελήφθη για αποπλάνηση ανήλικης, γεγονός που τον οδήγησε σε εξάμηνη κράτηση σε αναμορφωτήριο. Για άλλη μία φορά λοιπόν αναδεικνύεται το ζήτημα ότι αυτού του είδους η συνδιαλλαγή του με το σωφρονιστικό σύστημα όχι μόνο δεν ανέκοψε την πορεία του αλλά δείχνει να την εξώθησε. Το άλλο ζήτημα ξεδιπλώνεται στη σημαντικότατη για την εποχή και όχι μόνο αγόρευση του εισαγγελέα στην εκδίκαση της υπόθεσης, ο οποίος τόνισε: «Πλην μιας κοπέλας από τα θύματα που ήρθε στο δικαστήριο και αυτό την τιμά, δεν βρέθηκε καμία άλλη να έρθει να καταθέσει. Δεν ήρθαν ούτε οι συγγενείς των νεκρών. Κι αναρωτιέται κανείς. Τόσο πολύ υποβαθμίστηκε η ανθρώπινη ζωή; Τόσο πολύ ξέφτισε; Φοβούνται και δεν ήρθαν; Ουαί και αλίμονο τότε στην κοινωνία μας. Φοβούνται, όμως, οι κοπέλες, ίσως λόγω της εργασίας τους ότι θα εκτεθούν. Νιώθουν παραγκωνισμένες. Και δίνεται βήμα περισσότερο στο δράστη παρά στο θύμα. Ξεχνάμε να δούμε κατάματα τις κατεστραμμένες ζωές των θυμάτων. Μιλάω για τη φιλοσοφία μας στη ζωή. Αν αυτή δεν αλλάξει, κανείς δεν θα έρχεται να καταθέσει. Κι αν έρχονται, θα νιώθουν φεύγοντας σαν θύτες και όχι σαν θύματα».
Πηγές:
Ελεύθερος Τύπος, 23/01/1997
Τα Νέα, 18/01/1996, 26/01/1996
Ελευθεροτυπία, 24/01/1997
Το Βήμα, 28/01/1996, 26/01/1997
Έθνος, 17/01/1996, 18/01/1996
The art of crime, Διονύσης Χιόνης, τεύχος 8, Μάιος 2008
Μηχανή του Χρόνου
Ζητήσαμε τη γνώμη της ειδικού, κυρίας Ιωάννας Σκλιάμη, ψυχολόγου, εγκληματολόγου, για την υπόθεση Δαγκλή και αυτή είναι η ανάλυσή της.
Θετικιστική Σχολή
Η θετικιστική εγκληματολογία ερευνά τα αίτια της εγκληματικής συμπεριφοράς στην ευρύτερη κοινωνία καθώς και στο ίδιο το άτομο. Κατέληξε στο συμπέρασμα πως οι νέοι, οι άποροι, οι άνεργοι και οι αναλφάβητοι έχουν την τάση να διαπράττουν εγκλήματα. Είναι αναπόφευκτο χαρακτηριστικό της οργάνωσης της ίδιας της κοινωνίας, η οποία το προετοιμάζει. Με βάση τους κοινωνικούς παράγοντες, θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Δαγκλής διέθετε σχεδόν τα περισσότερα εάν αναλογιστούμε ότι ξεκινώντας τις εγκληματικές του δραστηριότητες ήταν σε εφηβική ηλικία, είχε εγκαταλείψει το σχολείο του σε ηλικία 12 ετών και από τότε δούλευε περιστασιακά.
Διατάραξη της Αντικοινωνικής Προσωπικότητας
Ο όρος προσωπικότητα αναφέρεται στα συναισθηματικά χαρακτηριστικά συμπεριφοράς τα οποία παραμένουν σταθερά καθώς το άτομο αλλάζει από τη μία κατάσταση στην άλλη, πρώιμη εφηβεία και εμφανίζεται πλήρως κατά την ενηλικίωση. Έτσι η διάγνωση της αντικοινωνικής προσωπικότητας προϋποθέτει την εμφάνιση τουλάχιστον τριών από τα παρακάτω έξι χαρακτηριστικά.
- Επαναλαμβανόμενες παραβάσεις του νόμου που επιδέχονται σύλληψη
- Επαναλαμβανόμενο ψεύδος, χρήση ψευδωνύμων ή εξαπάτηση των άλλων για προσωπικό συμφέρον ή ευχαρίστηση
- Παρορμητικότητα ή αποτυχία προγραμματισμού
- Επαναλαμβανόμενες διενέξεις ή προσβολές
- Επαναλαμβανόμενη αποτυχία διατήρησης συνεπούς επαγγελματικής συμπεριφοράς ή τίμιων οικονομικών υποχρεώσεων
- Έλλειψη τύψεων
Σύμφωνα με τα παραπάνω μπορούμε να αναφέρουμε ότι ο Δαγκλής εμφανίζει τα περισσότερα χαρακτηριστικά μιας αντικοινωνικής προσωπικότητας που σταδιακά τον οδήγησαν στην διάπραξη αλλεπάλληλων εγκληματικών πράξεων.
Η Θεωρία του Στιγματισμού
Εδώ αναφέρεται ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος ''χτίζει'' την εικόνα του εαυτού του, από τα στοιχεία που αποκομίζει μέσα από την διαδικασία αλληλεπίδρασης με του γύρω του. Σε μια προσπάθεια ερμηνείας της υπόθεσης του Δαγκλή σύμφωνα με την θεωρία της ετικέτας το πρώτο σημείο που μπορεί να σταθεί κανείς είναι το οικογενειακό περιβάλλον. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα ο Δαγκλής κακοποιούνταν από τον πατέρα του, μέχρι που πέθανε ο πατέρας του, όταν ο Δαγκλής ήταν 12 χρονών. Τότε αναγκάζεται να εγκαταλείψει το σχολείο και να δουλέψει σε μια εταιρία για να βοηθήσει οικονομικά τη μητέρα του. Στα 16 του χρόνια συλλαμβάνεται για αποπλάνηση ανήλικης. Προφανώς οι πράξεις του πατέρα του και αυτά που βίωνε μέσα στην οικογένεια επηρέασαν αρνητικά την αυτοεικόνα του. Δεν έφτανε όμως αυτό και βγαίνοντας από το αναμορφωτήριο ένας γείτονας «καλοθελητής» όπως τον χαρακτήρισε η μητέρα του, του αποκαλύπτει ότι η μητέρα του δουλεύει σε κακόφημα μπαρ και τον πηγαίνει εκεί. Η οικογένεια του Δαγκλή είχε ήδη στιγματιστεί, το ίδιο και αυτός. Η υιοθέτηση του ρόλου του εγκληματία επαληθεύεται από τις πράξεις του λίγα χρόνια αργότερα.
Μαρξιστικές Θεωρίες
Ο άνθρωπος από την φύση του είναι παραγωγικός αλλά το καπιταλιστικό σύστημα εμποδίζει σε μεγάλο βαθμό την εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου να παράγει. Η δεύτερη παραδοχή του Μαρξ στηρίχθηκε στην ιδέα πως η άνιση κατανομή των μέσων παραγωγής και του πλούτου δημιουργεί άνιση κατανομή δύναμης μεταξύ των μελών μιας κοινωνίας. Συνεπώς το έγκλημα δεν αποτελεί εσκεμμένη παραβίαση του κοινού καλού αλλά μια πάλη κατά της κυρίαρχης κοινωνικής ευταξίας και μια μάχη επιβίωσης έναντι των υπαρχουσών κοινωνικών συνθηκών. Η εγκληματική δράση του Δαγκλή θα μπορούσε να ερμηνευθεί σε σχέση με τις αδικίες που προκύπτουν από το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο του στερούσε τις ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή και τον έβαζε στο περιθώριο της κοινωνίας. Γεννήθηκε σε μια φτωχή οικογένεια με πολλά προβλήματα. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο κάτι που τον οδήγησε στο περιθώριο σε μια καπιταλιστική και ανταγωνιστική κοινωνία. Οι δολοφονίες και οι κλοπές αυτών των γυναικών ίσως ήταν ένας τρόπος να εκδικηθεί αυτούς που κατά την γνώμη του, του στερούσαν αυτά τα υλικά αγαθά.
!! Τα ευρήματα από τις ανθρωποκτονίες φανερώνουν στοιχεία σαδιστικής συμπεριφοράς και αρκετά συχνά οι συμπεριφορές του δράστη συνδέονται με σεξουαλική ικανοποίηση.
Οι κατά συρροή δολοφόνοι χωρίζονται σε ψυχωτικούς, που δεν έχουν ηθική συνείδηση και σε ψυχοπαθείς που έχουν απόλυτη γνώση ηθικών κανόνων, χωρίς όμως να τους ενδιαφέρει αν αυτό που κάνουν είναι λάθος.
Οι περισσότεροι serial killers :
- Αντιμετωπίζουν τα θύματά τους σαν αντικείμενα και διέπονται από ψυχική απάθεια για τον πόνο του άλλου
- Σημαντικό να αναφερθεί ότι οι περισσότεροι κατά συρροή δολοφόνοι δηλώνουν ότι νιώθουν ικανοποίηση όταν σκοτώνουν τα θύματα τους. Τα θύματά είναι πλέον τρόπαια της εγκληματικής τους πράξης και γι’ αυτό το λόγο συχνά κρατούν προσωπικά αντικείμενα από τα θύματά τους. Μέσα στο φορτηγό βρέθηκε ένα στρώμα από αφρολέξ, που χρησιμοποιούσε για τις συνευρέσεις με τις κοπέλες πριν τις δολοφονήσει. Βρήκαν ακόμη ένα κουτί με εργαλεία και ένα χειροποίητο σταυρό, που ανήκε στο θύμα αλλά και ένα σπρέι μιας άλλης κοπέλας που το χρησιμοποίησε εναντίον του
- Είναι άτομα που έχουν μεγαλώσει σε διαλυμένες οικογένειες. Συνήθως, έχουν εγκαταλειφθεί από τον πατέρα του και μένουν με την κυριαρχική μητέρα. Για αυτό και υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις, όπου εκδηλώνουν μία απέχθεια και ένα μίσος προς το γυναικείο φύλο.
- Αρκετά κρίσιμη, είναι και η ηλικία της εφηβείας, η εφηβική περίοδος της ζωής τους, κατά την οποία δύναται να εκδηλώσουν παραβατική συμπεριφορά προβαίνοντας σε εμπρησμούς, σεξουαλικές επιθέσεις ή ακόμη και σε κακοποίηση ζώων
- Έχουν εμμονή με τον φετιχισμό (θεοποίηση αντικειμένων)
- Ένα από τα συνήθη χαρακτηριστικά των serial killers είναι ότι πιστεύουν πως δεν πρόκειται ποτέ να συλληφθούν
Συμπέρασμα
Η εγκληματική δράση του Δαγκλή θα μπορούσε να ερμηνευθεί σε σχέση με τις αδικίες που προκύπτουν από το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο του στερούσε τις ευκαιρίες για μια καλύτερη ζωή και τον έβαζε στο περιθώριο της κοινωνίας. Γεννήθηκε σε μια φτωχή οικογένεια με πολλά προβλήματα. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο κάτι που τον οδήγησε στο περιθώριο σε μια καπιταλιστική και ανταγωνιστική κοινωνία. Οι δολοφονίες και οι κλοπές αυτών των γυναικών ίσως ήταν ένας τρόπος να εκδικηθεί αυτούς που κατά την γνώμη του, του στερούσαν αυτά τα υλικά αγαθά. Αφήνοντας την οικογένεια μόνο χρέη και ψυχολογικά τραύματα. Τα οικονομικά προβλήματα της οικογένειας ανάγκασαν τον νεαρό να εγκαταλείψει το σχολείο και να εργαστεί ως οδηγός σε μια εταιρία.
Αποζημίωση - Τιμωρία - Εκδίκηση
Ο Αντώνης ∆αγκλής πέρασε άσχημα παιδικά χρόνια. Ο πατέρας του ήταν μέθυσος και τζογαδόρος και κακοποιούσε αυτόν και τη μητέρα του. Πέθανε όταν ο ∆αγκλής ήταν δώδεκα ετών, αφήνοντας πίσω πολλά χρέη. Μαζί με τη μητέρα του τα έβγαζαν δύσκολα πέρα, με την τελευταία να αναγκάζεται να δουλεύει σε κακόφημα μπαρ και εκείνον να παρατάει το σχολείο για να δουλέψει σε μια εταιρεία ως οδηγός. Σε ηλικία 14 ετών καταδικάζεται σε 6μηνη φυλάκιση με την κατηγορία ότι είχε αποπλανήσει μια ανήλικη. Τον ενοχλούσε πολύ το γεγονός ότι η μητέρα του δούλευε σε μπαρ και όταν, μάλιστα, την έπιασε επ’ αυτοφώρω με έναν πελάτη, η αγάπη που της είχε μετατράπηκε αυτόματα σε μίσος που εξήγησε τη μετέπειτα συμπεριφορά του, όπως και ο χαμηλός αυτοέλεγχος που είχε. «Όνειρό μου ήταν να παντρευτώ και να αποκτήσω δικό μου σπίτι. Δεν είχαμε, όμως, χρήματα».
Επιπρόσθετα, το μίσος που ένιωθε το εξέφραζε μέσω των δολοφονιών που έκανε. Η μητέρα του αναγκάστηκε να εργαστεί σε ένα κακόφημο μπαρ και έπειτα στράφηκε στην πορνεία, με σκοπό να ξεχρεώσουν τα χρέη του άντρα της και πατέρα του Αντώνη Δαγκλή. Ο Δαγκλής, όχι μόνο έμαθε για αυτό αλλά πέτυχε την ίδια του τη μητέρα να έρχεται σε επαφή με τον πελάτη και αμέσως μετατράπηκε σε φυγή. Επομένως, έχουμε μία προβληματική σχέση με τον πατέρα και έρχεται να ταραχτεί και η σχέση με τη μητέρα του, η οποία κλονίστηκε με τον Δαγκλή να μην έχει πλέον κάποιο στήριγμα και μέσα του να έχει μίσος, θυμό και απόγνωση. Έτσι, ξεκίνησε και η εγκληματική του πορεία με θύματα ιερόδουλες, τη δουλειά που έκανε η ίδια του η μητέρα. Όχι μόνο ερχόταν σε επαφή και έπειτα τις δολοφονούσε αλλά εισέπραττε και τα χρήματα που είχαν πάνω τους, όπως ακριβώς έκανε και η ίδια του η μητέρα. Οπότε, ίσως είναι αρκετοί οι παράγοντες ή οι λόγοι που να έκανε κάτι τέτοιο ο Δαγκλής. (Αποζημίωση - Τιμωρία - Εκδίκηση)
Η Ιωάννα Σκλιάμη είναι πτυχιούχος του Τμήματος της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και πτυχιούχος Ψυχολογίας-BSc(Hons) Psychology έχοντας Άδεια Ασκήσεως Επαγγέλματος σύμφωνα με την υπ’ Αρ. Πρωτ: 846923. Η Μετεκπαίδευσή της είναι στο Μοντέλο της Ανασυνδυασμένης Εκλεκτικής Συμβουλευτικής. Είναι Επιστημονική Συνεργάτιδα του ΚΕ.ΘΕ.ΣΥ πραγματοποιώντας ατομικές συνεδρίες σε ενήλικες, δια ζώσης και διαδικτυακά, συμμετέχοντας παράλληλα σε Ομιλίες, Συνέδρια και Podcasts.
Έχει ολοκληρώσει τις Μεταπτυχιακές της σπουδές στο κομμάτι της Εγκληματολογίας, στο University of Nicosia, έχοντας ως αντικείμενο Διπλωματικής Εργασίας τις Ανακριτικές Διαδικασίες όσον αφορά την ανάκριση υπόπτων και τη σκιαγράφηση του προφίλ δραστών με σεξουαλικά κίνητρα. Ακόμη, είναι κάτοχος Εξειδικευμένων Πιστοποιήσεων σε κομμάτια Εγκληματολογικής Ψυχολογίας, Ανακριτικής και Δικαστικής Ψυχολογίας. Η ίδια είναι επαγγελματίας αρθρογράφος στο psychology.gr, στο psychopedia.gr καθώς και στο SLpress.
Παράλληλα, η ίδια είναι Μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Εγκληματολογίας, μέλος του Συλλόγου Ελλήνων Εγκληματολόγων Παντείου Πανεπιστημίου (Σ.Ε.Ε.Π.Π), Αρωγό Μέλος της Ελληνικής Ένωσης Εγκληματολογικών Επιστημών, Μέλος της BookADoc και του Mental Health Gate.
