Το άγιο καλοκαίρι! Το άγιο καλοκαιράκι! Μπαίνει χαρούμενο, έρχεται σαν παιχνιδιάρης σκύλος και τρίβεται στα πόδια σου, σου θυμίζει ότι πρέπει να φορέσεις τα πέδιλά σου, να κινηθείς, να ιδρώσεις, να μπεις μετά από περπάτημα στο ζεστό σπίτι και να γεμίσεις το στομάχι σου δροσερό νερό, να ξεδιψάσεις. Σου θυμίζει πώς είναι να ζεις χωρίς πολλά ρούχα, με τον ιδρώτα να κατρακυλάει συνεχώς στην πλάτη, να μουλιάζει τον σβέρκο και να βρέχει τα μαλλιά. Πώς είναι να αναπνέεις ζεστό αέρα και να έχεις στο νου σου να μην ξεχάσεις ανοιχτό τον ανεμιστήρα, όταν θα βγεις από το σπίτι. Ανέμελο, γεμάτο ορμή εισβάλλει κάτω από τις μασχάλες σου, σε γαργαλάει και σου ανοίγει την όρεξη για θαλασσινή αύρα, άμμο και γυμνά πόδια στο νερό, θυμίζοντάς σου άλλα καλοκαίρια, σημαδεμένα το καθένα με διαφορετική εικόνα, λουσμένο σε διαφορετικό φως, άλλοτε πρωινό, άλλοτε βραδινό, άλλοτε μεσημεριανό· κυρίως μεσημεριανό…. Το εκτυφλωτικό φως του μεσημεριού… όταν με το μισό σου ανάστημα, που αντανακλούσε σε μισή ανθρώπινη σκιά στην καιόμενη άσφαλτο, πήγαινες να αγοράσεις ψωμί στον φούρνο της γειτονιάς και ένιωθες ότι πηγαίνεις σε ένα ατέρμονο ταξίδι κάπου σε μια αδυσώπητα καυτή έρημο. Όμως κοίταζες τα πέδιλά σου και χαιρόσουν, έβγαζαν κι αυτά φτερά και πετούσες. Ξεχνούσες…
Το καλό καλοκαιράκι!... Γεμάτο απερισκεψία έρχεται να σ’ αγκαλιάσει· να σε παρασύρει στις καυτές περιπέτειες που σχεδιάζει κάθε χρόνο με την ίδια ζέση. Δεν ξέρει ότι εσύ το φοβάσαι και σε πιάνει πανικός στη σκέψη της ζέστης! Πώς θα αντέξεις; Πόσο θα αντέξεις; Θα ζεις μέχρι το βράδυ; Θα ζεις μέχρι το επόμενο πρωί; Και φτου ξανά από την αρχή… Λιώνεις τριγυρνώντας σαν εξωπραγματικό, μυθικό πλάσμα, χωρίς τη δύναμη να κουνήσεις τα άκρα σου, ούτε να σκεφτείς. Μόνο καταριέσαι. Βρίζεις και καταριέσαι το καλοκαίρι, το καημένο το καλοκαιράκι!
Και μόνο όταν έχεις απολαύσει έστω και λίγο τις χαρές του, εκεί κάπου όταν τελειώνει, προς το τέλος του τελευταίου μήνα του, γλυκαίνεις και λυπάσαι. Γλυκαίνει κι αυτό και πριν φύγει γίνεται πιο όμορφο, επίτηδες σχεδόν, για να σε γεμίσει τύψεις για όσα έχεις σκεφτεί. Και τότε συμφιλιώνεστε. Κρατιέστε χέρι-χέρι σαν παιδιά που θα χωριστούν και δεν θέλουν και τριγυρνούν παρέα συνεχώς για να χορτάσουν το ένα τη συντροφιά του άλλου πριν τον οριστικό αποχωρισμό. Τότε, δε θέλεις να αφήσεις καμιά στιγμή του ανεκμετάλλευτη και, όσο κι αν πριν το μισούσες και ονειρευόσουν τους πάγους του βορινού χειμώνα, πέφτεις στα πόδια του και του ζητάς να σε συγχωρέσει. Δεν είναι το καλοκαίρι που σε ενοχλεί, δεν φταίει εκείνο. Εσύ είσαι παιδί των εποχών. Λατρεύεις τις εποχές μαζί με όλα όσα φέρνουν και όσα τις ομορφαίνουν. Κάτι άλλο φταίει. Δεν ξέρεις τι και ούτε θέλεις να το ψάξεις. Ίσως επειδή τα πάντα, από το πιο ασήμαντο μέχρι το πιο σπουδαίο, από το πιο λαμπερό μέχρι το πιο ταπεινό, από την κόρη του ματιού σου μέχρι τον ορίζοντα, είναι διαφορετικά τώρα που η σκιά σου κάτω από τον καλοκαιρινό ήλιο είναι ολόκληρη, κανονική ανθρώπινη. Και τώρα, θέλεις να το πάρεις στα χέρια σου το καημένο το καλοκαίρι και να το παρηγορήσεις. Αυτό όμως, όσο κι αν γλυκαίνει, μένει κατά βάθος λυπημένο σαν απαρηγόρητο παιδί, γιατί η καρδιά σου θα είναι πάντα δοσμένη στο φθινόπωρο και τον χειμώνα και θα συνεχίσεις να το θυμάσαι, εκείνο το καημένο, μόνο όταν τελεiώνει, μόνο σαν θα ετοιμάζεται να φύγει. Κάθε χρόνο το ίδιο. Και το ξέρει. Κι έτσι, μένει χωρίς παρηγοριά. Κατατρεγμένο από σένα και τη σκέψη σου, θα έρχεται με την ίδια χαρά, με την ίδια κουτή ανεμελιά και θα φεύγει με το ίδιο γλυκό χαμόγελο, γνωρίζοντας τα πραγματικά σου αισθήματα. Και θα το υπομένει… Άγιο καλοκαιράκι!
