Τι είναι λιγότερο ανυπόφορο να παρακολουθήσει ο "παροιμιώδης μέσος ανθρωπάκος" που βίωσε 80ς - 90ς, όντας από καλαθοσφαίριση χορτάτος; Τους κορυφαίους παίκτες του πλανήτη σε ένα σόου που ξορκίζει, αναμφίβολα αποτελεσματικότερα από τον πάτερ Damien Karras, την άμυνα ή τα ψίχουλα του μπασκετικού κόσμου σε σχετικά ορθολογικές, παραδοσιακές πρακτικές που ως επί το πλείστον εφαρμόζονται λόγω της υστέρησης ταλέντου, σε σύγκριση με αυτό που έχει συσσωρευτεί στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού; Να δει κανείς ή να μη δει και τι να δει; Σιγά την απορία. Ειδικά από τη στιγμή που μοιάζει πως είτε εδώ, είτε εκεί "ό,τι κι αν ζήσουμε το χουμε δει" χωρίς να προξενούσε σε κανέναν ιδιαίτερη εντύπωση αν κατά τη διάρκεια αγώνα κανονικής περιόδου του ΝΒΑ ύψωνε alley - oop η Άλκηστις Πρωτοψάλτη στον Σταμάτη Κραουνάκη ο οποίος καρφώνοντας μανιασμένα στα μούτρα του Rudy Gobert θα προσγειωνόταν κατόπιν στο πιάνο του, ολοκληρώνοντας το ρεφρέν του άσματος με το πλήθος λικνιζόμενο στις εξέδρες να μακελεύει αναρίθμητες λίβρες ποπ κορν ποικίλων επιγεύσεων, με όλα τα παραπάνω σε ονειρικό fade out μέχρι την παράσταση της επομένης.
Πιστέψαμε πως η έκρηξη χαρισμάτων των Golden State Warriors έφερε την άνοιξη στα παρκέ, εξελίσσοντας το άθλημα, μα στην ουσία το τερμάτισε. Με την προσθήκη μάλιστα στο ρόστερ, του Kevin Durant, κατόπιν της απονομής του 2018, πατώντας ξεψυχισμένα το οff στο τηλεχειριστήριο, ψελλίσαμε σαν ξεχαρβαλωμένοι νεοσύλλεκτοι: «Όλα είδον» και σε μια ρομαντική έκτοτε αναδρομή παρηγορούμε εαυτούς πως το άθλημα δικαιώνεται στην Ευρωλίγκα η οποία ουσιαστικά βρίθει αθλητών που δεν κατάφεραν να αγωνιστούν στις ΗΠΑ λόγω έλλειψης προσόντων ή πληρώματος του χρόνου που τους απαγόρευσε τα τελευταία απαστράπτοντα ένσημα εκεί.
Τα μικρότερα γήπεδα, η απουσία των τριών αμυντικών δευτερολέπτων, η κατασκήνωση δεινοσαύρων μέσα στις ρακέτες και η περιορισμένη επιθετική δεινότητα έχουν βαφτιστεί σκεπτόμενη έκδοση του σπορ που οι απέναντι είναι πολύ χαζοί για να αντιληφθούν και ξοδεύουν δισεκατομμύρια σε ένα σόου ελάχιστα φαιδρότερο, κατά την αδιάφορη και ως συμβαίνει συνήθως με αυτού του είδους, πανταχού παρούσα γνώμη τους, του WWE. Βέβαια, όσο το προϊόν μοιραία «αμερικανοποιείται» στη γηραιά ήπειρο, ελπίζω πως σχετικά σύντομα θα αποτίουμε φόρους τιμής στα μονά των ανοιχτών γηπέδων όπου γύρω από μια «σπυριάρα» molten, παίκτες απροσδιορίστων θέσεων και ποικίλων περιβολών, από σωληνοειδή τζιν παντελόνια, αρβύλες, και μακό Iron Maiden, μέχρι μπορντό All Stars, πετσετέ περικάρπια, παρδαλές μπαντάνες και αχρείαστες επιγονατίδες, έδωσαν στο στερέωμα τις πλέον καθαρόαιμες παραστάσεις στον απόλυτο συνδυασμό αθλητισμού και γροθοκλωτσοπατινάδας, αμφότερων ασφαλώς δίχως όρους.
Στο μεσοδιάστημα εμπεδώνουμε απώλειες με ρυθμό πολυβόλου και αντί για το “ελάτε να τα πάρετε” δια κραυγής Κώστα Πρέκα, το ηθικό καταβαραθρώνεται από τα αλλεπάλληλα “πάρτε τα” του χωροχρονικού συνεχούς που αποφέρει τον Mike Tyson, σαν άλλο Νίκο Ζιώγαλα, ενώ κάτι τον σπρώχνει να ρίξει μια μπουνιά (ανάλογη με αυτή που θα εισέπραττε η Φανή από την Κοζάνη ως σταρ του σινεμά) στη μουτράκλα του Jake Paul, τελικά να αποτρέπεται από ένα σύστημα αξιών, όχι ακριβώς αντίστοιχο του τραγουδοποιού, μα μεταφραζόμενο σε 20 εκατομμύρια δολλάρια, μιας ήττας στα σημεία και της άνευ όρων παράδοσης στον πανδαμάτορα. Τον ίδιο βέβαια που όσο και να μας στέρησε τη φυσική παρουσία, για αρκετό διάστημα ακόμη, θα είναι μάρτυρας των πτήσεων του φάντομ που απογειώθηκε το φθινόπωρο του 1980 από την Κοπεγχάγη και θα υπερίπταται στο διηνεκές των επελάσεων ενός ξυπόλυτου παιδιού, μέλλοντα στρατηγού, στις αλάνες των Αμπελοκήπων…
