_ Θέλω να μου πεις εικόνες, ήχους και μυρωδιές που θυμάσαι από εκεί που μεγάλωσες.
Μεγάλωσα στο Ναύπλιο. Ήχους: χειμώνας, όταν πέφτω για ύπνο, που έχει πολύ κρύο και υγρασία κι έχουμε τους πορτοκαλεώνες εκεί δίπλα από το σπίτι μας, άκουγα τους ήχους των ανεμομεικτών που υπήρχαν για να μην παγώσουν τα δέντρα. Επειδή είχαμε πάγο, έπεφτε στους μηδέν βαθμούς η θερμοκρασία στα χωράφια και υπήρχε ο κίνδυνος να παγώσουν οι καρποί και να καταστραφεί η σοδειά. Ακόμα ισχύει αυτό δεν έχει αλλάξει. Θυμάμαι αυτά τα χειμερινά βράδια λοιπόν που έπεφτα για ύπνο και άκουγα τους ανεμομείκτες. Οι ανεμομείκτες είναι κάτι σαν τις ανεμογεννήτριες, πιο μικρά φυσικά, τα οποία είναι στο έδαφος, όχι ψηλά, δίπλα στα χωράφια, και γυρνάνε γύρω γύρω και ακούγονταν από τον κάμπο. Πολύ χαρακτηριστικός ήχος. Όλη μου την παιδική ηλικία την πέρασα με αυτόν παρέα. Άλλο. Αλεπούδες, εννοείται, φανταστικό, λύκους καμιά φορά από πολύ μακριά, σκυλιά, ο κούκος, ο γρύλλος, όλα αυτά γιατί μεγάλωσα στο χωριό και μέναμε στο βουνό του χωριού. Κόκκορες, εννοείται, σε άσχετες ώρες, ποτέ δεν ήξερες αν είναι πρωί ή μεσημέρι, μας κορόιδευαν. Από μυρωδιές, φυσικά την άνοιξη όταν ανθίζανε τα εσπεριδοειδή και οι νεραντζιές και οι πορτοκαλιές, ήταν απίστευτες. Και τα καλοκαίρια στις Σπέτσες τα ψάρια. Πολύ ψάρι λέμε. Γιατί πήγαινα κάθε πρωί για ψώνια για τη γιαγιά μου και μύριζα την ψαραγορά όλη, αυτό το θυμάμαι ακόμα. Εικόνες, το Μπούρτζι; Το Παλαμήδι από πάνω; (γέλια) Όλα τα τουριστικά; Ναι, γιατί όχι. Εννοείται. Θάλασσα, Καστράκι Ασίνης, αρχαία Ασίνη, η Ψιλή Άμμος του Τολού, τουρίστες παντού, 80s, τουριστικό θέατρο, ηλεκτρονικά παιχνίδια κάθε βράδυ, θυμάμαι εικόνες… Όλη μου τη ζωή περίμενα στα ηλεκτρονικάδικα περιμένοντας να παίξω tetris, bubble bobble και poker. Ως δεκάχρονο έπαιζα πόκερ. Καμία λογική. (γέλια)
_ Και πώς είναι η ζωή στην επαρχία τότε;
Να σου πω την αλήθεια, φανταστικά ήταν. Εγώ πέρασα πάρα πολύ ωραία. Πέρασα ωραία. Δεν πέρασα ωραία που έμενα στο χωριό, κυρίως στην εφηβεία, γιατί δεν είχαμε γειτονιά να παίζω με τα πιτσιρίκια. Οπότε μόλις τέλειωνε το σχολείο, ήμουν καθηλωμένη στο σπίτι και στο δωμάτιό μου. Έχω μεγάλη διαφορά με τον αδερφό μου, οπότε δεν είχα επαφή και με τον αδερφό μου, είχαμε έξι χρόνια διαφορά. Οπότε όταν αυτός ήταν μηδέν εγώ ήμουν έξι, όταν αυτός ήταν έξι εγώ ήμουν δώδεκα. Χέστηκα (γέλια)… δεν είχαμε επαφή. Οπότε δεν είχα παιδάκια να παίζω, ήμουνα μόνη μου, βαριόμουνα, οπότε ασχολιόμουν με τη μουσική. Άκουγα κασέτες, έγραφα κασέτες, άκουγα εκπομπές, έγραφα εκπομπές από το ραδιόφωνο, έφτιαχνα mix tapes, οπότε όλη μου η ζωή ήταν αυτό, μόνο μουσική.
_ Το ήξερες ότι αυτό θέλεις να κάνεις;
Θα σου πω. Από τότε που ξεκίνησα τα μαθήματα στην Τετάρτη δημοτικού, επειδή ό,τι άκουγα μπορούσα να το παίξω στο αρμόνιο, γιατί αρμόνιο ήθελα, δεν ήθελα πιάνο, ήθελα σύγχρονο ήχο από μικρή, δεν με ενδιέφερε να διαβάζω για το ωδείο, με ενδιέφερε να παίζω τα κομμάτια που μου αρέσουν. Αυτό έκανα όλη μέρα. Έπαιζα τα κομμάτια που μου αρέσουν. Και πέρναγα ωραία μόνη μου. Διασκέδαζα. Όσο μεγάλωνα έλεγα ότι σίγουρα θα τελειώσω τη μουσική που έχω ξεκινήσει γιατί μου αρέσει πάρα πολύ και με ικανοποιεί, σίγουρα θα παίζω μουσική γιατί έπαιζα μουσική σε όλα τα πάρτυ των γονιών μου και στα δικά μου, αλλά σίγουρα θέλω να κάνω και μια σχολή έτσι γιατί μας άγχωναν, ξέρεις, ότι πρέπει να πάρουμε ένα πτυχίο πιο σημαντικό από τη μουσική. Εντάξει θα έχεις και τη μουσική σαν δεύτερη επιλογή, να διδάξεις. Όχι να γίνεις μουσικός, να γράφεις∙ να διδάξεις… Ήταν η λογική ότι θα γινόμουν δασκάλα. Από αυτά που άκουγα γύρω μου∙ οι γονείς μου δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι εγώ μπορώ να γράψω μουσική. Ούτε εγώ δεν μπορούσα να το φανταστώ. Οπότε σίγουρα θα είχα κάποια επαφή σαν ένα δεύτερο επάγγελμα.
_ Τις σπουδές στο Πάντειο τις διαλέγεις ή είναι απλώς ένα όχημα για να φύγεις;
Όχι, το διαλέγω. Έτσι κι αλλιώς εγώ όταν έδωσα πανελλήνιες είχα επιλέξει να πάω πρώτα Αθήνα, με την προϋπόθεση ότι θα έχω ένα καλό ωδείο να πάρω τα πτυχία μου. Μόνο στην Αθήνα θα μπορούσα να το κάνω αυτό και ίσως στη Θεσσαλονίκη στο κρατικό ωδείο που υπάρχει. Δεν ήθελα να πάω επαρχία με τίποτα γιατί μεγάλωσα και σε επαρχία και το όνειρό μου ήταν να πάω σε μια μεγάλη πόλη. Δεν είχα σκεφτεί το εξωτερικό δυστυχώς, οπότε η λογική ήταν να πάω σε μεγάλη πόλη, να περάσω σε ένα πανεπιστήμιο αθηναϊκό, για να έχω και το ωδείο και το πανεπιστήμιο. Διάλεξα κοινωνιολογία πολύ συνειδητά γιατί μου άρεσε το μάθημα της κοινωνιολογίας στην τρίτη Λυκείου. Τόσο απλά. Είναι της ανεργίας φυσικά. (γέλια) Ψυχολογία είχα βάλει και κοινωνιολογία. Πέρασα κοινωνιολογία. Ήταν ευχάριστη σχολή, εύκολη, τέλειωσα σε πέντε χρόνια, διάβαζα μόνο στις εξεταστικές, έμαθα πέντε πράγματα παραπάνω. Δεν πήγαινα, δεν παρακολουθούσα. Πήγαινα μόνο εξεταστικές. Είχα γνωρίσει άλλες δύο κοπέλες κι ένα αγόρι που κάναμε παρέα μόνο στις εξεταστικές που ανταλλάσσαμε τα βιβλία μας και τις σημειώσεις που μαζεύαμε μια εβδομάδα πριν την εξεταστική, ούτε καν ένα μήνα, που ήταν μία κόρη παπά, μία χεβμεταλού κι ένας τύπος ελληνογερμανός (γέλια) κι εγώ… είμασταν τα αουτσάιντερς, εμφανιζόμασταν μόνο σαν συμμορία, να περάσουμε τα μαθήματα και να φύγουμε. Έχω χάσει κάθε επαφή.
_ Τι μουσική άκουγες τότε;
Τότε ήμουν στο ωδείο οπότε άκουγα αυτά που άκουγα από πάντα. Πέρα από το ότι ανακάλυψα όλη την γκάμα της ορχηστρικής μουσικής από το μεσαίωνα μέχρι τώρα και τα άκουγα φυσικά, αγόραζα cd τότε, ακόμα, και μετά εφευρέθηκε το cdr οπότε γράφαμε cd ή αντιγράφαμε ο ένας από τον άλλον. Έγινε της τρελής εκεί, μεγάλη ανακάλυψη, γιατί όταν ανέβηκα στην Αθήνα δεν είχαμε ούτε ίντερνετ, δεν είχα ούτε υπολογιστή. Οπότε όλες μου τις σπουδές μέχρι τη φούγκα τις έκανα γράφοντας πεντάγραμμα και σχεδόν ψιλοπαίζοντας αυτά που γράφαμε στο πιάνο, για να ακούμε πώς ακούγονται αυτά που γράφουμε. Υπολογιστή απέκτησα πολύ αργότερα όπου έβαλα το πρόγραμμα παρτιτούρας, το φινάλε που λέμε, όπου γράφεις την παρτιτούρα κανονικά πάλι με το ποντίκι μία μία νότα αλλά ακούς αυτό που έχεις γράψει και ήταν πολύ ενδιαφέρον αυτό και απελευθερωτικό, γιατί άκουγες επιτέλους τι έγραφες μέσα στο χρόνο τον σωστό. Ενώ όταν τα παίζεις μόνος σου τα παίζεις όπως να ‘ναι, δεν έχεις το χρόνο να κάτσεις να διδαχτείς το κομμάτι που έχεις γράψει για να το παίζεις τέλεια. Προφανώς δεν θέλεις να κάνεις και λάθη στη σύνθεση. Και άκουγα αυτά που άκουγα από την εφηβεία μου, συνέχισα να ακούω αυτά. P.J. Harvey, Cranberries, Αρλέττα, Μελίνα Τανάγρη (ήταν οι αγαπημένες μου όταν ήμουν μικρή -γέλια). Γενικά όλα τα κιθαριστικά τότε που ήταν και μόδα, Verve, Radiohead, Blondie, όλα, τα πάντα. Δεν είχα θέμα. Μου άρεσε πάρα πολύ η μουσική έτσι κι αλλιώς.
_ Και πώς προκύπτουν οι Berlin Brides; Είναι το πρώτο συγκρότημα στο οποίο συμμετέχεις;
Όχι, είναι το δεύτερο. Λοιπόν, το ένα έφερε τ’ άλλο. Ξεκίνησα να διδάσκω σε ωδεία και σε σχολεία γύρω στα 25 μου. Δίδασκα αλλά δεν μου πολυάρεσε, βαριόμουν πάρα πολύ αυτή την επαφή, δεν με αφορούσε, αλλά πήγαινα για βιοποριστικούς λόγους. Τελειώνω τη σχολή στο Πάντειο, τελειώνω την αντίστιξη, μπαίνω στη φούγκα και λέω τότε στη Μαριάννα τη φίλη μου, επειδή τότε είχαν ξεκινήσει να εμφανίζονται οι ελληνικές μπάντες της εναλλακτικής σκηνής, της λέω, αχ πόσο θα ήθελα να παίζω πλήκτρα σε κάποια μπάντα. Και με το που της το λέω, μια φίλη της της λέει ότι υπάρχει ένα συγκρότημα που ψάχνει κάποια για πλήκτρα. Τέλεια, λέω, πάω να τους γνωρίσω και έτσι μπήκα στους Tax Collectors. Πολύ ωραίος τίτλος μπάντας, τραγικός, αλλά δεν μπορούσα να πω και κάτι… Ήταν τέσσερις μαντράχαλοι κι εγώ (γέλια). Εμένα θα ακούγανε; Λοιπόοοον, και μπαίνω στους μαντράχαλους, όπου παίζουμε indie pop. Λίγο British. Λίγο φάση Smiths με πλήκτρα και με λίγο πιο άγριες κιθάρες, λίγο Pulp το ύφος. Οπότε μπαίνω σε αυτή την μπάντα και από εκεί γνωρίζω την Νατάσσα με την οποία φτιάξαμε μετά τις Berlin Brides τον επόμενο χρόνο. Ήμουν ένα χρόνο σε αυτή την μπάντα, κάναμε συναυλίες, γράφαμε, ηχογραφούσαμε όλοι μαζί, ερχόταν ο τραγουδιστής, έφερνε τους στίχους, τραγουδούσε και εμείς ενορχηστρώναμε το κομμάτι, κάναμε τα live μας και μετά αμέσως από αυτό, γνωρίζω τη Νατάσσα σε μια κοινή πρόβα που μας έχει καλέσει ένας άλλος τύπος για να φτιάξουμε μια άλλη μπάντα, γιατί τότε φτιάχνονταν συνέχεια μπάντες, ήταν σαν επιδημία. Όποιον μουσικό ήξερες, έκανες μπάντα. Και μπήκα σ’ αυτό. Και σε αυτήν την πρόβα διαπιστώσαμε με τη Νατάσσα ότι ταιριάζουμε πάρα πολύ μουσικά, έπαιζα μια μαλακία τραγουδούσε, έπαιζα μια άλλη μαλακία, τραγουδούσε κι εκεί. Έπαιζα αυτό, έμπαινε κατευθείαν, έβαζε και στίχους γιατί είχε αυτήν την ευφράδεια του λόγου και πολύ καλή αυτοσχεδιαστική σχέση με τον στίχο. Τρομερή, αμέσως έγραφε λόγια. Και με πολύ χιούμορ κιόλας, κάτι που μου άρεσε πολύ. Και εφόσον είδαμε ότι ταιριάξαμε, χέζουμε τους άλλους δύο (γέλια), χαθήκαμε, ήταν καλοκαίρι και είπαμε από Σεπτέμβρη να βρεθούμε να γράψουμε κανένα κομματάκι παρέα. Έρχεται η Νατάσσα σπίτι μου, θυμάμαι τότε έμενα Χαριλάου Τρικούπη, Εξάρχεια, και μέσα σε ένα απόγευμα γράφουμε τα τρία πρώτα μας κομμάτια από το πρώτο μας cp. Και παθαίνουμε υστερία. Πάμε κατευθείαν σε στούντιο, τα ηχογραφούμε χωρίς δεύτερη κουβέντα, κάνουμε μια μίνι μίξη/παραγωγή και τα ανεβάζουμε στο καπάκι (μέσα σε έναν μήνα έγιναν όλα αυτά) στο MySpace. Ξαφνικά γινόμαστε talk of the town. Ήταν εύκολο τότε, γιατί υπήρχαν λίγες μπάντες, όλοι μπαίναν να δουν τι καινούριο υπάρχει και ξαφνικά αρχίζουν οι προτάσεις για live. Οπότε φτιάξαμε το ντουέτο μας, το ένα live μετά το άλλο, δηλαδή όσα χρόνια είμασταν μπάντα κάναμε 250-300 live και πηγαίναμε παντού, από τον Σεπτέμβρη του 2008 μέχρι το 2013 ή 2014. Το τελευταίο μας live στο Κουφονήσι. Πανηγυρικό!
_ Και οι S.W.I.M. πώς προκύπτουν;
Εφόσον γίνεται αυτό με τη Νατάσσα, πάμε και στο εξωτερικό, παίζουμε και σε φεστιβάλ, αρέσαμε πολύ, πήγαμε στο Τορόντο δυο-τρεις φορές, κερδίσαμε διαγωνισμούς, Λονδίνο, Βερολίνο, παίξαμε παντού. Μετά η Νατάσσα πιάνει dayjob και βαρέθηκε. Πολύ λογικό, το καταλαβαίνω, οπότε αφήνουμε κάπως στην άκρη την μπάντα. Δεν είναι ότι είπαμε δεν θα ξανακάνουμε τίποτα. Αφέθηκε μόνη της, ξέρεις, γλύστρησε. Εγώ όμως συνέχιζα να γράφω μουσική, για μένα, μου άρεσε. Δεν μπορούσα να σταματήσω. Άρχισα να μαθαίνω και μόνη μου μίξη και παραγωγή, όταν πήρα το πρώτο μου laptop. Laptop πρώτη φορά στη ζωή μου απέκτησα το 2012. Δεν είχα πριν. Είχα ένα σταθερό υπολογιστή που δούλευε το Cubase το οποίο έσβηνε κάθε λίγο και λιγάκι και δεν μπορούσες να γράψεις τίποτα. Οπότε παίρνω πρώτη φορά στη ζωή μου ένα καλό λάπτοπ το οποίο το έχω ακόμα και με απελευθέρωσε αυτό το πρόγραμμα στο να κάνω μίξη και παραγωγή μόνη μου, γιατί πριν δεν είχα το μέσο, το εργαλείο, και άρχισα να τα μαθαίνω καλύτερα. Έχω λοιπόν μια πρόταση από το Γαλλικό ινστιτούτο το 2014 να γράψω μουσική για την Αστέρω, μια βωβή ελληνική ταινία του 1929, να γράψω το soundtrack και να το παίξω live εγώ σαν Μαριλένα Ορφανού. Τότε έκανα πολλή παρέα -και ακόμα- με τη Μαρία τη Χατζάκου που παίζει τύμπανα στις S.W.I.M. και την Τζίνα που έπαιζε κιθάρα. Οπότε λέω θα κάτσω να γράψω το soundtrack, θέλετε να το παίξουμε μαζί, να έρθετε μαζί μου, να παίξεις εσύ τύμπανα, να παίξεις εσύ κιθάρα, να το ενορχηστρώσουμε και να το φτιάξουμε; Ναι, ναι, ναι. Συγχρόνως με αυτό, προσπαθούσα να γράψω μουσική για μια ταινία της Τσαγγάρη, το Άτενμπεργκ, είχα γράψει δυο τρία κομμάτια εκεί, λέω πάλι στα κορίτσια, ελάτε να τα ηχογραφήσουμε, να τα έχουμε έτοιμα (έτσι και πήρε το κομμάτι τίτλων τέλους). Και γίνονταν τον ίδιο μήνα αυτά. Και λέω, δεν κάνουμε μπάντα; Ας κάνουμε λένε τα κορίτσια μπάντα και έτσι φτιάχτηκαν οι S.W.I.M. Προέκυψαν από soundtrack. Το όνομα το βρήκα εγώ. Ένα βράδυ έπαιζα μουσική, θυμάμαι, στο Spinster. Ψάχναμε αρκετό καιρό όνομα, δεν μπορούσαμε να βρούμε. Και είχα μπει με τη φίλη μου τη Γιώτα σε ένα φόρουμ και διαβάζαμε, γιατί είχαμε χρόνο, δεν είχε κόσμο εκείνη την ώρα, ήταν νωρίς, και ψάχναμε να δούμε τις επιπτώσεις του κάθε ναρκωτικού στον ανθρώπινο οργανισμό. Και βλέπαμε ότι όλοι λέγαν πως όταν πάρεις ξέρω ‘γω LSD τι παθαίνεις, όταν πάρεις το άλλο ναρκωτικό τι παθαίνεις. Και όλοι χρησιμοποιούσαν στην αρχή τη λέξη S.w.i.m. για να διατηρήσουν την ανωνυμία τους. Δηλαδή όλοι οι χρήστες ήταν ανώνυμοι και ήταν κάτι μάλλον σαν όρος στο φόρουμ, γιατί κάθε φόρουμ έχει τους όρους και τους κανόνες του και όρος ήταν να χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη αν θέλεις να διατηρήσεις την ανωνυμία σου, και ήταν συνέχεια s.w.i.m. συνέχεια μπροστά μας, αρκτικόλεξο, και λέω τι είναι αυτό το s.w.i.m.; Ψάχνω να δω τι είναι, λέει someone who isn’t me και λέω, α ωραία τέλεια, βρήκαμε το όνομα της μπάντας. Οπότε έτσι προέκυψε και κάπως συνδυάστηκε γιατί στην αρχή κάναμε μόνο soundtracks, μετά εγώ δεν τραγουδούσα στην αρχή. Η λογική ήταν να φτιάχνουμε μουσική για soundtracks και ορχηστρικά κομμάτια, άντε και κανένα τραγούδι όπου θα ερχόταν κάποιος guest να το τραγουδήσει εφόσον εγώ δεν τραγουδάω. Οπότε τότε είχαμε καλέσει το Coti και τη Στέλλα να συμμετέχουν στο πρώτο μας 7ιντσο. Είχα γράψει εγώ τη μουσική, έδωσα τα κομμάτια στη Στέλλα, αντίστοιχα και στο Coti και γράφτηκαν τα δύο πρώτα μας σινγκλς, μετά της Αθηνάς, το Stop and remember και το Leap of faith. Οπότε το Someone who isn’t me άφηνε ένα fluidity στο ποιος είναι μέσα στην μπάντα, ποιος συμμετέχει και με το σκεπτικό ότι θα έχουμε guest. Μετά επειδή δεν θα μπορούσαμε να έχουμε σε κάθε live τους guests μας, αναγκάστηκα να μάθω τα κομμάτια των παιδιών. Και ακούω και λέω, α εντάξει καλά ακούγομαι. Μπορώ να το πω το κομμάτι. Γιατί δεν με ενδιέφερε να τραγουδήσω. Και αρχίζω να γράφω σιγά σιγά στίχους, παθαίνω κάποιες ερωτικές απογοητεύσεις, αρχίζω να γράφω πιο πολλούς στίχους, αρχίζω γράφω τραγούδια, οπότε ξεκίνησα να τα λέω εγώ. Κι έτσι προέκυψε το 2015-2016 η φωνή των S.W.I.M. να είμαι εγώ. Δεν ήταν από την αρχή να είναι έτσι. Προέκυψε.
_ Εγώ σκόπευα να σε ρωτήσω πώς προέκυψαν τα soundtracks αλλά τελικά τα soundtracks ξεκίνησαν την μπάντα δηλαδή. Και ο δίσκος;
Γράφω εγώ τα κομμάτια, βγαίνει το 7ιντσο με τη Στέλλα και το Coti Κ., μετά έχουμε το Γκομενάκι, την Αναζήτηση και ο πρώτος δίσκος βγήκε το 2019 με κάποιες καθυστερήσεις. Έκανα δυο χρόνια να γράψω τον πρώτο δίσκο, μετά τα σαράντα, μετά το live του Γαλλικού Ινστιτούτου το 2015. Βγάλαμε το πρώτο σινγκλ με το βιντεοκλίπ το Γκομενάκι με το Άλκη και μετά έσκασε και ο δίσκος.
_ Το περιμένατε αυτό που έγινε με το Γκομενάκι;
Όχι, τίποτα δεν περιμέναμε. Το οποίο βγήκε και τυχαία. Η ιστορία των στίχων είναι τυχαία. Δεν είπαμε θα γράψουμε ένα κομμάτι που να είναι προκλητικό ή να δημιουργεί θέμα ή να είναι έξυπνο ή χαζό ή οτιδήποτε, ή χίπστερ. Προέκυψε τυχαία. Τη μουσική από το Γκομενάκι, ακριβώς αυτό το στήσιμο, το είχα γράψει για soundtrack, για την ταινία της Αθηνάς και δεν μπήκε. Υπήρχε η μουσική και αυτή η λογική ενός επαναλαμβανόμενου μάντρα να ακούγεται και έχω ηχογραφήσει τον εαυτό μου, και το έχω ακόμα το ηχογράφημα, έχει πολύ ενδιαφέρον, όπου λέω νιανιανιααα νιανιανιααα νιανιανιανιανιανιανιααααα και η σημείωσή μου είναι να λέω κάτι. Τότε το στούντιο το είχα σπίτι μου στα Εξάρχεια, εκεί γράφαμε και κάναμε πρόβες, γιατί δεν είχαμε πολλές απαιτήσεις ηχητικές ακόμα, και λέω στην Τζίνα, θέλω να μου γράψεις κιθάρες στο κομμάτι. Ναι, μου λέει, έρχομαι. Ήταν και η Μαρία εκεί. Θα σου βάλω να ακούσεις τι παίζω, τις συγχορδίες, τι παίζω. Ναι, ναι. Της λέω έχω γράψει και μια σημείωση, μην δώσεις σημασία, δεν έχει λόγια. Εντάξει; Εντάξει. Πατάω play, ακούει η Τζίνα, τι λες; μου λέει. Γκομενάκι σε θέλω, γκομενάκι μου πεθαίνω; Άκουσε αυτό από το νιανιανιανιανιά. Ναι, ναι άκουσε αυτό. Φανταστικό! Και είναι η Μαρία δίπλα και βάζουμε τα γέλια και λέμε αποκλείεται… Και αρχίζουμε όλες μαζί… Κι έλεγα εγώ νιανιανιααα και από πάνω όλες μαζί «Γκομενάαακι σε θέλω, γκομενάκι μου πεθαίνω, και πονάω κι υποφέρω» χορωδιακά (γέλια) και έτσι βγήκε το κομμάτι. Δεν ήταν καν επιτούτου να το σκεφτούμε. Ήταν μια τυχαία διαδικασία που βγήκε από την ηχογράφηση, την οποία την έβαλε η Τζίνα η Δημακοπούλου. Οπότε το γράφω, έτσι το κάνουμε. Το στέλνω στο Silly boy να μας κάνει παραγωγή (στα πρώτα κομμάτια μας έκανε ο Silly boy παραγωγή, στο Γκομενάκι και στο Leap of faith) και βγήκε το κομμάτι που ακούμε και στο βίντεο. Ούτε είχα καταλάβει ότι θα γίνει αυτός ο χαμός, ούτε περίμενα το βίντεο να προκαλέσει τόσες αντιδράσεις, ούτε να εκνευριστεί/γκρεμιστεί τόσο πολύ ο κόσμος επειδή είχαμε ένα gender fluid πρωταγωνιστή που φορούσε στρας και γκλίττερ. Eπειδή ήταν αγόρι, υπήρχε πρόβλημα. Δεν το περιμέναμε, φάγαμε πάρα πολύ βρισίδι, έχουμε 100.000 σχόλια από κάτω που μας βρίζουν και μας λένε να πάθουμε καρκίνο (γέλια) και όλα αυτά. Είχαμε σοκαριστεί στην αρχή, μία δύο μέρες είμασταν σοκαρισμένες, αλλά μετά λέω, παιδιά τέλος, μην ασχολείστε, φιλάκια, αφήστε τους. Ε μετά μας γύρισε το μυαλό δεν ξανασχοληθήκαμε, δεν διαβάσαμε τίποτα ξανά. Επίσης είχε απαγορεύσει και το youtube το να το βλέπεις αν είσαι κάτω από 18, ναι βεβαίως. Βρήκαμε μια άκρη στο youtube, να μάθουμε για ποιο λόγο υπήρχε αυτή η απαγόρευση, ότι έπρεπε δηλαδή να κάνεις subscribe ότι είσαι ενήλικας για να δεις το βίντεο κλιπ μας, το οποίο δεν έχει τίποτα μέσα. Ξέρεις ποια ήταν η δικαιολογία; Η μεγάλη διάρκεια του φιλιού των παιδιών, του αγοριού και του κοριτσιού, επειδή φιλιούνται πολλή ώρα. Απαγορεύεται να το δει το 16χρονο. Ήταν αυτός ο λόγος. Δεν ξέρω αν ισχύει ακόμα αυτή η απαγόρευση, θα το κοιτάξω. Κι έτσι έγινε ο χαμός με το Γκομενάκι. Ε ήταν κι από τα πρώτα ελληνικά που είχαν βγει που λέγανε τον πόνο τους στα ελληνικά, πριν έρθει αυτό το κύμα των ελληνόφωνων τώρα που έχουν μεγάλη επιτυχία και είναι μεγάλη μόδα. Και κάπως έτσι γίναμε λίγο γνωστές.
_ Έχετε πάει σε διάφορα φεστιβάλ. Τι εικόνα έχεις για τις διοργανώσεις τόσο στο εξωτερικό όσο και εδώ;
Καλή εικόνα έχω (γέλια). Εξαρτάται τι φεστιβάλ είναι αυτό. Υπάρχουν τα showcases που πας για να προωθήσεις τη δουλειά σου και να κάνεις meetings με παραγωγούς, δισκογραφικές, τα οποία είναι μεγάλη μούφα, είναι μεγάλη απάτη, είναι μόνο και μόνο για να παίρνουν τα λεφτά οι διοργανώσεις, εννοείται αυτό. Τα ευρωπαϊκά κονδύλια, ο κόσμος που μπαίνει, τουρισμός… Κι επίσης στα showcases δεν σου πληρώνουν μία και δεν σου ζητάνε, ευτυχώς. Τις αιτήσεις όμως τις πληρώναμε. Απλώς ήταν φθηνά τότε. Στο Sonic Beach που κάναμε, ήταν πέντε δολάρια ξέρω γω… Τώρα έχουν φθάσει στα πενήντα ευρώ όταν πας να κάνεις αίτηση. Οπότε σταματήσαμε να κάνουμε αιτήσεις γιατί κουραστήκαμε κιόλας. Τα φεστιβάλ που είναι φεστιβάλ για να έρθει ο κόσμος και να δει, εκεί πληρώνεσαι κανονικά, π.χ. στο Pop Culture που παίξαμε στο Βερολίνο ήταν πάρα πολύ ωραία συνθήκη να παίξεις σε ένα φεστιβάλ που έρχεται κόσμος για να σε δει μαζί με άλλα ονόματα, και όπου σου πληρώνουν τα μεταφορικά, τη διαμονή, σου δίνουν και λεφτά για το live σου. Αυτό είναι μια πάρα πολύ ωραία συνθήκη. Στα showcases όχι. Στην Ελλάδα δεν έχουμε παίξει και σε πολλά (φεστιβάλ). Το πρώτο μας live ήταν στο Plissken σαν μπάντα ποπ, που δεν παίξαμε soundtrack. Ήταν πάρα πολύ ωραία. Μια χαρά, είμασταν και καινούριοι κιόλας, δεν είχαμε και απαιτήσεις, τέλεια ήταν, φανταστικά. Και μας έδωσε και την ευκαιρία να μπούμε σε ένα φεστιβάλ και να παίξουμε, που είναι πολύ σημαντικό για την Ελλάδα. Φέρνει πάντα νέα ονόματα και αυτό συνεχίζει να κάνει ακόμα. Ποτέ δεν θα δεις παλιές μπάντες, τουλάχιστον ελληνικές, και από το εξωτερικό. Έχουν τα κολλήματά τους να φέρνουν γνωστές αλλά είναι πολύ ωραίο φεστιβάλ. Μετά εδώ δεν παίξαμε πουθενά. Να φανταστείς ακόμα δεν έχουμε παίξει στο Athens Pride, που είμαστε μια ανοιχτά φεμινιστική λεσβιακή μπάντα και στηρίζουμε κάθε αγώνα γι’ αυτό. Ακόμα δεν μας έχουν καλέσει καν εκεί γιατί δεν υπάρχουμε μάλλον. Μου κάνει τρομερή εντύπωση αυτό. Σε άλλα φεστιβάλ φεμινιστικά, φυσικά εννοείται ότι και σε αυτά παίζουμε και στηρίζουμε. Τα μεγάλα φεστιβάλ που γίνανε εδώ, τα Eject, τα Release, αυτά μας αγνοούν από τότε που υπάρχουμε. Δεν ξέρω γιατί, μάλλον ίσως δεν τους αρέσουμε;… Δεν μπορώ να καταλάβω για ποιο λόγο. Δεν μπορούμε να παίξουμε;… Ξέρω ‘γω; Έχουμε κάνει 800 live! Δεν ξέρω, τι να σου πω.
_ Και οι δισκογραφικές;
Οι δισκογραφικές οι περισσότερες στην Ελλάδα δεν πληρώνουν την παραγωγή σου. Σου ζητάνε έτοιμο το υλικό. Ίσως σου κόψουν ένα βινύλιο, στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεν βοηθάνε ούτε στα βίντεο κλιπ ούτε σε όλα αυτά. Οπότε, για μένα, είτε το βγάζεις με τη δισκογραφική είτε το βγάζεις μόνος σου, το ίδιο είναι. Δηλαδή εμείς είμαστε σε μια δισκογραφική, πολύ καλές σχέσεις έχουμε με τον Γερανιό, βγάλαμε ένα δίσκο, αλλά δεν είδαμε ότι μας προσφέρει κάτι έξτρα. Δεν μας βοήθησε κάπου αλλού.
_ Ούτε στην προβολή;
Όχι. Την προβολή και το promo το κάνουμε μόνες μας. Από τότε που υπάρχουμε.
_ Ούτως ή άλλως; Εννοώ ακόμα και αν βρίσκεσαι υπό την ομπρέλα μιας δισκογραφικής εταιρείας;
Ναι, η δισκογραφική βγάζει ένα δελτίο τύπου, το οποίο μπορώ να βγάλω κι εγώ, το στέλνει σε τετρακόσιους δημοσιογράφους, το οποίο μπορώ να το στείλω κι εγώ. Θα σου κανονίσει κάποια συνέντευξη η δισκογραφική; Πολύ δύσκολα, πάρα πολύ δύσκολα, δεν συμβαίνει αυτό. Εκτός αν είναι κάποια άλλη που δεν την ξέρω… Δεν σου πληρώνει καν την παραγωγή, μωρέ, γιατί δεν έχει έσοδα από σένα. Γιατί να σε πληρώσει; Τα έσοδα τα παίρνει από τις μεγάλες μπάντες. Από το έντεχνο, από την τραπ… Η τραπ βγάζει μόνο λεφτά αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.
_ Το συγκρότημα μήπως θεωρείται κάτι άλλο εδώ;
Δεν μας δίνουν σημασία, ειδικά στα αγγλόφωνα. Τα αγγλόφωνα είναι του πεταματού στην Ελλάδα… Αν θέλει κάποιος να ακούσει αγγλόφωνο… δεν ακούς ελληνικό, ακούς ξένο. Έχουμε ξενομανία στην Ελλάδα. Αν έρχεται απ’ έξω, θα το ακούσουμε, θα δώσουμε σημασία. Αν είναι από εδώ, θα το σνομπάρουμε, γιατί σου λέει είναι ΣΑΝ ξένο (γέλια). Δεν δίνουν σημασία. Τέλος πάντων. Το αγγλόφωνο σχήμα στην Ελλάδα έχει ταβάνι. Δηλαδή η μεγαλύτερη επιτυχία που μπορείς να κάνεις είναι να κάνει opening act σε μια ξένη μπάντα. Μέχρι εκεί. Αυτή είναι η μεγαλύτερή σου επιτυχία. Να παίξεις ξέρω ‘γω στο Release πριν τον Moby. Σου λέω ένα παράδειγμα. Ή πριν τους Massive Attack. Αυτή είναι η μεγαλύτερή σου επιτυχία στην Ελλάδα σαν αγγλόφωνη μπάντα. Το ταβάνι σου.
_ Εσύ όμως θα μπορούσες να φανταστείς τον εαυτό σου να μην είναι σε συγκρότημα;
Και να είμαι μόνη μου; Όχι, με τίποτα. Βαριέμαι. Βαριέμαι να έχω μουσικούς, βαριέμαι να έχω μπάντα πάρα πολύ, θέλω να ‘μαι εγώ και οι bandmates μου ακριβώς όπως τις θέλω εγώ και με θέλουν κι αυτές. Βαριέμαι να ‘μαι μόνη μου. Ας τα κάνω τα περισσότερα μόνη μου, δεν έχει σημασία. Έχω όμως support από τις bandmates. Με αφορά πάρα πολύ αυτό.
_ Πιστεύεις πως θα υπήρχε διαφορά αν ήσουν μόνη σου, σε σχέση με την προβολή, επειδή δεν θα ήταν συγκρότημα ή πάλι θα υπήρχε το ίδιο θέμα με τον αγγλικό στίχο;
Κοίταξε να δεις. Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα. Τώρα πια είμαστε ντουέτο. Εντάξει; Είμαστε μπάντα, έχεις δίκιο. Στο εξωτερικό υπάρχει τεράστια παράδοση με τις μπάντες και μεγάλες επιτυχίες με αυτό το πράγμα. Αλλά και στο εξωτερικό πάλι τα μεμονωμένα ονόματα έχουν περισσότερο… Μεγάλη κουβέντα αυτή. Μεγάλη κουβέντα!... Τα συγκροτήματα έξω έχουν παράδοση. Κι εδώ έχουν παράδοση μωρέ και τα συγκροτήματα, απλά να μην έχεις αγγλόφωνο στίχο. Άντε αγγλόφωνο έκαναν οι Last Drive, οι Στέρεο Νόβα…
_ Ναι, αλλά επιτυχία για Ελλάδα.
Φυσικά. Είναι πασίγνωστοι. Τους έχουνε θεούς. Respect. Υπάρχει όμως ταβάνι. Το κοινό είναι μικρό.
_ Ναι, αλλά ο αγγλικός στίχος σου ανοίγει διόδους για έξω, γιατί ελληνικό στίχο ποιος θα ακούσει.
Ακριβώς, αυτό το λένε όλοι. Αν δεν έχει παραδοσιακό στοιχείο, δεν ακούνε ελληνικό στίχο έξω. Αν δεν έχεις παραδοσιακό στοιχείο, όργανα παραδοσιακά ελληνικά, έτσι λίγο κλαρίνο, λίγο μπουζουκάκι, λίγο ζουρνά…
_ Να είναι λίγο έθνικ…
Ναι, να είναι λίγο έθνικ. Αν δεν έχεις λίγο ταμπούρλα, λίγο νταϊρέ και να το συνδυάσεις με ελληνικό στίχο, δεν ενδιαφέρεις κανένα φεστιβάλ ή showcase του εξωτερικού. Με αγγλικό όμως ενδιαφέρεις. Όπως κι εμείς τώρα. Μας καλέσανε να παίξουμε στην Ολλανδία στο ESNS, που είναι ένα πολύ μεγάλο φεστιβάλ, από το οποίο έχουν βγει πάρα πολλά γνωστά ονόματα, όπως ο Sτromae από τη Γαλλία, διάφορα ονόματα που είναι αρκετά γνωστά στην παγκόσμια μουσική σκηνή. Μας αγαπάνε στο εξωτερικό, όπου έχουμε κάνει αίτηση μας έχουν πάρει, δεν έχω παράπονο. Απλά δεν είμαστε εκεί, στην τάδε χώρα, για να διεκδικήσουμε και να γίνουμε το talk of the town και να κάνουμε τα live μας και να μας ακούσει κάποιος και να βρούμε κι έναν manager, να πληρώσουμε έναν manager, να πληρώσουμε έναν promoter να μας δώσει μία θέση στην ξένη μουσική σκηνή.
_ Αυτό εδώ γίνεται;
Όχι. Άντε να βρεις κάποιον τύπο να σου οργανώσει μια tour στο εξωτερικό και να κάνεις μια τουρνέ ρε παιδί μου, να γίνει έτσι πανικός. Αλλά και πάλι αυτό δεν είναι προσοδοφόρο. Υπάρχουν δυο τρία παιδιά που κάνουν αυτό το πράγμα εδώ στην Ελλάδα, που φέρνουν μπάντες, κυρίως αγόρια, δεν υπάρχουν γυναικεία συγκροτήματα, και βλέπω κατά καιρούς να κάνουν τουρνέ σε όλη την Ευρώπη. Γίνεται αυτό. Αλλά μέχρι εκεί. Όχι να βγάλεις έξω δίσκο, όχι να κάνεις τις πωλήσεις από τις οποίες θα ζήσεις, από τα δικαιώματά σου, όχι να ζεις απ’ αυτό, ρε παιδί μου.
_ Άρα αν θέλεις να κάνεις βιοποριστικά αυτή τη δουλειά, δεν γίνεται.
Όχι. Σαν μπάντα, δεν βγάζεις λεφτά. Μέσα μπαίνεις.
_ Ούτε υπάρχει κρατικός φορέας…
Όχι, τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα. Και διεκδικούμε χρόνια να μας δίνουν από το υπουργείο πολιτισμού κάποια χρήματα σε μας που πήγαμε στο Τέξας, στο South by Southwest ως εκπρόσωποι… ως εκπρόσωποι του εαυτού μας, δεν είναι εθνικό γεγονός για την Ελλάδα το South by southwest, χέστηκε η Ελλάδα αν θα πάμε εμείς να πάμε να παίξουμε στο Τέξας και αν κάνουμε επιτυχία εκεί. Θα ‘πρεπε όμως. Τη μουσική την έχουν τελείως παραπεταμένη. Δεν ασχολούνται με τη μουσική. Δεν τους ενδιαφέρει. Ούτε εκατό ευρώ. Ούτε πενήντα. Δεν σηκώνουν τηλέφωνα, δεν τους αφορά. Τώρα που θα πάμε στο ESNS, μας δώσαν ένα μικρό budget για να βγάλουμε ξέρω ‘γω δύο εισιτήρια και να πάμε να παίξουμε εκεί από τη διοργάνωση του ESNS και προσπαθούμε να δούμε αν θα μας δώσει λίγα έξτρα η Ερτ ώστε να καλύψουμε και ένα ξενοδοχείο. Τρώμε πόρτα. Είναι φοβερό αυτό. Ίσως θεωρείται πολυτέλεια η μουσική; Δεν τους αφορά; Το σινεμά είναι πιο στιβαρό; Και υπάρχει ένα κέντρο κινηματογράφου και δίνει κάποια χρήματα; Εμάς ούτε ένα ευρώ από κρατικό φορέα, ποτέ.
_ Υπάρχουν στην Ευρώπη κρατικοί φορείς που ασχολούνται με τη μουσική;
Υπάρχουν κρατικοί φορείς που ασχολούνται με καλλιτέχνες. Που περιλαμβάνουν και τους μουσικούς. Δηλαδή ξέρω εγώ από τη Γαλλία, δίνουν ένα επίδομα καλλιτεχνικό καναδυό χιλιάρικα το μήνα, αν δηλώσεις καλλιτέχνης και ζεις και εργάζεσαι, οπότε και σαν μουσικός μπορείς να μπεις εκεί. Νομίζω υπάρχει και κάτι αντίστοιχο στη Γερμανία.
_ Επομένως θα μπορούσαν να υπάρχουν ευρωπαϊκά κονδύλια αφού υπάρχουν αντίστοιχα τέτοια έξω, που να διοχετεύονται στη μουσική. Απλώς δεν υπάρχει ενδιαφέρον από την Ελλάδα.
Όχι, δεν τους νοιάζει. Για τι πράγμα υπάρχει ενδιαφέρον στην Ελλάδα; Για τίποτα. Η τέχνη στην Ελλάδα είναι ένα μηδενικό.
_ Το θέατρο χρηματοδοτείται, το σινεμά χρηματοδοτείται…
Είναι παράδοση αρχαιοτάτων χρόνων το θέατρο. Ίσως γι’ αυτό.
_ Κι επίσης είναι εντελώς μη εξαγώγιμο, ενώ η μουσική θα μπορούσε να είναι εξαγώγιμη.
Θα μπορούσε, φυσικά. Στο θέατρο μία παράσταση θα κάνει τουρνέ από τις 1200 που έχουμε το χρόνο, ο Τερζόπουλος για παράδειγμα και μία της Στέγης, επειδή συνεργάζονται με κάτι θέατρα στην Ευρώπη. Μία με δύο παραστάσεις τον χρόνο θα κάνουν τουρνέ, καμία άλλη.
_ Ενώ η αγγλόφωνη μουσική θα μπορούσε να είναι εξαγώγιμο προϊόν.
Είναι, αλλά δεν αναγνωρίζεται από τον ελληνικό φορέα. Δεν αναγνωριζόμαστε. Δηλαδή εγώ δεν ζω από την μπάντα μου, ζω από τα ντιτζεϊλίκια που κάνω και από τη μουσική που θα γράψω για κάποια ταινία, είτε μικρού είτε μεγάλου μήκους και κανέναν θεατρικό. Από αυτά ζω.
_ Γι’ αυτό αποφασίσατε να κάνετε τον δεύτερο δίσκο μόνες σας;
Ναι, είναι το ίδιο στην ουσία. Δεν σου προσφέρει τίποτα η εταιρεία, αυτό που σου είπα. Άσε που θα παίρνουμε και τα δικαιώματά μας ολόκληρα, δεν θα μας τα κρατάει κάποια εταιρεία τα μισά ή το 30% ή το 50%, δεν ξέρω πόσο είναι. Θα παίρνουμε κατευθείαν εμείς, θα διανέμουμε εμείς τα βινύλιά μας, θα έχουμε τα live μας. Είναι ίσως καλύτερα. Γιατί το promo πάντα μόνος σου το κάνεις. Έχεις τα social media, ανεβάζεις τα βιντεάκια σου, ανεβάζεις τα story σου, τα post, στέλνεις και σε όλα τα free press ότι ξέρεις έβγαλα δίσκο αν σε ενδιαφέρει κάποια συνέντευξη, επειδή είμαστε και μπάντα που δεν βγάζει λεφτά θα μας το κάνουν δωρεάν, δεν θα μας ζητήσουν λεφτά, γιατί μας αγαπάνε και τους αγαπάμε κι εμείς, όσοι το κάνουνε. Και πάει έτσι, είναι μια αλυσίδα. Μέχρι εκεί όμως. Δεν προσφέρει κάτι παραπάνω αυτό. Εντάξει, θα μπει κάποιος να δει το βίντεο κλιπ σου ξέρω ‘γω, να ακούσει το κομμάτι, πολύ ωραία. Να έρθει στο live, πολύ ωραία. Να έχεις δέκα εισιτήρια παραπάνω… Μέχρι εκεί. Αυτό είναι. Σε όλο αυτό πράγμα υπάρχει ταβάνι. Εκτός αν βγεις έξω. Εμείς τώρα θα ψάξουμε να βρούμε κάποια δισκογραφική στο εξωτερικό, μήπως ενδιαφέρεται για τον επόμενο δίσκο ή να κάνει release σε αυτόν. Πιστεύω να τα καταφέρουμε.
_ Και ο δεύτερος δίσκος;
Ο δεύτερος δίσκος βγήκε τον Ιούνιο, κυκλοφόρησε στις ψηφιακές πλατφόρμες και τώρα μαζεύουμε λεφτά να τον κόψουμε και σε βινύλιο, ευελπιστούμε να τα βγάλουμε από τα live που θα κάνουμε. Λέγεται Heart Breaker, τον έγραψα την περίοδο 2016 με 2019, μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια έγραψα τα κομμάτια. Βγήκαν τώρα, καθυστέρησαν γιατί είχαμε περάσει διάφορες περιπέτειες σαν μπάντα. Καθυστερήσεις της παραγωγής, στη μίξη, έφυγε και η Τζίνα από την μπάντα, δεν ξέραμε αν θα έχουμε δισκογραφική, οπότε κάπως μέχρι να πάρουμε την απόφαση ότι θα το βγάλουμε μόνες μας, πέρασε ο χρόνος γιατί όλα αυτά αργούνε. Οπότε τώρα να σου πω την αλήθεια έχω έτοιμο και τον τρίτο. Στη διάρκεια των τελευταίων ετών έχω γράψει τα κομμάτια, είναι έτοιμα, μόνο μια μίξη θέλουν. Κι έγραψα και κάποια soundtrack ενδιάμεσα που τα κυκλοφορούμε κατά καιρούς. Οπότε είμαστε στη φάση τώρα να παίζουμε τον καινούριο μας δίσκο, το Heart Breaker, που βγήκε όλος μέσα από μια ερωτική απογοήτευση και είναι η ιστορία της σχέσης αυτής από την αρχή μέχρι το τέλος και όλα τα συναισθήματα που μου προκαλούνταν και γι’ αυτό ήθελα να μιλήσω και να ξορκίσω όλο αυτό το κακό που προέκυψε από αυτό μέσω της μουσικής μου και να το κοροϊδέψω κιόλας, να κοροϊδέψω κι εμένα και να κάνω και λίγο αυτοσαρκασμό γιατί κάπως έτσι έρχεται το healing, η θεραπεία, η αυτοθεραπεία. Από τη μουσική και από την τέχνη.
_ Άρα για το μέλλον να μη σε ρωτήσω. Ο επόμενος δίσκος είναι έτοιμος! (γέλια)
Είναι έτοιμος. Συγχρόνως κάνω πολλά κομμάτια για τον τρίτο δίσκο, να σου πω την αλήθεια μπορεί να είναι και για δύο δίσκους το υλικό που έχω. Έχω να κυκλοφορήσω τώρα τα τρία soundtracks των ταινιών μικρού μήκους, του Σταύρου Μαρκουλάκη Τα περιστέρια, που έχει δύο ελληνόφωνα tracks, το 7Hz της Μαρίας Χατζάκου, που έχει ένα track και ένα μουσικό κομμάτι, το μουσικό θέμα από την ταινία, και τον Πρώτο μου γάμο του Αντρέα Χαλικιά, όπου έγραψα ένα soundtrack κι ένα κομμάτι για τους τίτλους τέλους. Θα κυκλοφορήσουν αυτά διαδικτυακά. Συγχρόνως γράφω μια μεγάλου μήκους, το Πάττυ του Γιώργου Γεωργόπουλου. Πολύ κοριτσίστικο όνομα το Πάττυ αλλά είναι και work in progress… Οπότε και αυτό το soundtrack θα κυκλοφορήσει σε κάποια φάση. Και γράφω το καινούριο soundtrack της Μαρίας Χατζάκου, το Starflyer, την καινούρια της μικρού μήκους, και αυτό θα κυκλοφορήσει. Έχω κάνει κάτι θεατρικά που θα ‘θελα κάποια στιγμή να τα κυκλοφορήσω όλα μαζί κι αυτά. Συγχρόνως κάνω παραγωγή στη Βαλ, μια κοπέλα πολύ ταλαντούχα που γράφει τα κομμάτια της και τα μιξάρουμε και κάνουμε παραγωγή εδώ στο στούντιο, ελληνόφωνα και αγγλόφωνα. Θα κάνουμε και κάποια συνεργασία. Συν ένα άλλο πρότζεκτ που δουλεύω… Έχω γράψει ένα κομμάτι σε σχέση με αυτό και θα συνεργαστώ με διάφορες θηλυκότητες Ελληνίδες σε ένα πρότζεκτ που θα το ονομάσω Wonder Woman, όπου θα είναι κομμάτια που θα έχω γράψει εγώ μουσική και αυτές έχουν γράψει στίχο και ερμηνεύουν, είτε τραγουδώντας είτε απαγγέλοντας. Θα γίνει ένας δίσκος και αυτό το πράγμα κάποια στιγμή και ίσως ιδανικά θα ήθελα να το κάνω και μια συναυλία. Δεν λέω παράσταση κι ας είναι ηθοποιοί. Θα το ονομάσω περισσότερο συναυλία… Θέλω κι αυτό να κάνω. Έχω ήδη ξεκινήσει, έχω γράψει πέντε κομμάτια. Αυτά νομίζω είναι τα σχέδια. Δεν νομίζω να ξεχνάω κάτι… Α και γράφω και κάποια κομμάτια για το πρότζεκτ του Γιώργου του Μακρή. Ο Γιώργος Μακρής είναι στιχουργός, μου έχει δώσει τρία κομμάτια ελληνικά και έχω γράψει τη μουσική και έχω κάνει την παραγωγή. Θα κυκλοφορήσουν εντός της επόμενης χρονιάς.
